آدرس سابق «دغدغه های اخلاق و دین» / سید حسن اسلامی

آدرس جدید: HassanEslami.ir
شِپارد هاریسون در تحقیق بر سینماروهای مختلف با توجه به جایی که ترجیح می‌دهند در سینما بنشینند، شخصیت آن‌ها را در چهار گروه جای می‌دهد. گروه نخست، نظاره‌گران یا ناظران هستند که خود را از حادثه جدا می‌کنند و فیلم را برای خودشان می‌بینند (Detached observers). آنان در کناری قرار می‌گیرند و فاصله خود را حفظ می‌کنند. گروه دوم، کسانی که شیفته صفوف جلو هستند و می‌خواهند با دیگران فیلم ببینند، نه برای خودشان. آنان برونگرا، رقابتی و متعصب هستند. گروه سوم کسانی که در وسط می‌نشینند و منعطف هستند. و گروه چهارم، شورشیان نادیدنی (Invisible rebels) که در دوردست می‌نشینند بی آن که خودنمایی کنند. البته برای برخی صندلی صرفاً جایی برای نشستن است و هر جا بود می‌نشینند.
گفتنی است این تحقیق در جایی واقعنما است که تعداد صندلی بیش از بلیطهای فروخته شده باشد و امکان انتخاب فراهم باشد.
 
Shepard, Harrson, "At the movies. You are where you sit: Seating choice can tell a lot about a person, Los Angeles Daily News, 10 July 2001.
  • چهارشنبه, ۲۱ فروردين ۱۳۹۲، ۱۰:۴۲ ب.ظ
  • سید حسن اسلامی

نظرات  (۲)

با تمام احترام خدمت هاریسون باید گفت مثل سایر تحقیق های غربی ها که در ایران موضوعیت ندارد،این یکی هم را من زیاد باهاش همدل نیستم.اما چرا ؟
پیش فرض این تحقیق وجود صندلی خالی ست تا مخاطب حق انتخاب داشته باشد.این پیش فرض در آمریکای شمالی امکان دارد ولی این بدین معنی نیست که در آن جا مردم از سینما استقبال نمی کنند،بلکه به این معناست که سالن سینما زیاد دارند و برای هر فیلم تقریبا بیش از دوهزار سالن (فکر کنید!!دوهزار سالن !؟برای ما باور کردنش سخته!)وجود دارد و همیشه صندلی خالی هست.اما در ایران وضعیت کاملا متفاوت است.در ایران و به خصوص تهران هم صندلی خالی هست،اما نه به خاطر تعدد سالن،بلکه در ایران سینما هنوز طرفدار چندانی ندارد!مردم هنوز خوردن ساندویج و پیتزا ،سریال دیدن و تماشای دی وی دی در خانه را به سینما رفتن ترجیح می دهند.این مقدمه طولانی برای این خاطر بود که این نتیجه را بگیرم در ایران هم این پیش فرض امکان دارد.
2-اما همدلی من با این تحقیق در همین جا خاتمه می یابد!اون تقسیم بندی چهرگانه در ایران موضوعیت ندارد زیرا :
1-در تهران به عنوان پایتخت ،می توان گفت به تعداد انگشتان دو دست سالن استاندارد وجود دارد.در سایر سالن ها،اگر سینما رو جدی ای باشی،اولین کاری که میکنی اینه که یک صندلی سالم پیدا کنی که حداقل هنگامی که در حین دیدن فیلم به خاطر تاثیر پذیری از فیلم روی صندلی جابه جا میشی،صندلی صدا ندهد!(میشه ی نتیجه گیری کرد که برای همین فقدان صندلی سالم ست که فیلم سازان ما فیلم تاثیر گذار نمی سازند!!! که مخاطب مجبور نشه مدام روی صندلی جا به جا بشه !!)
2-در ایران هنوز عده ای هستند که چون بیرون جایی برای معاشرت پیدا نمی کنند،به سالن تاریک سینما و ردیف های عقب پناه می آورند.!
2-در سالن های تهران ردیف جلو نشستن و دیدن فیلم تالی های چون گردن درد و چشم درد به دنبال دارد.چرا که تعداد کمی از سالن ها استاندارد فاصله پرده با صندلی های ردیف جلو را رعایت می کنند.
3-آن هایی که در ایران در کناری می نشینند و فیلم را می بینند،علل دیگری دارد.اولا چون تنها هستند،بر اساس قانون نانوشته باید خود را خانواده ها که چند نفری برای شکستن تخمه(البته این روزها پیشرفت کردیم و پاپ کورن می خوریم)به سالن می آیند،دور نگاه دارند.این در مورد فیلم های عاشقانه(اگر در ایران داشته باشیم!) و مردان تنها بیشتر صدق می کند.دوم اینکه اگر بلیط را اینترنتی نخری و به گیشه بری و تنها باشی،تورو گوشه و یا در همان کناری می نشانند!
3-ردیف های میانی هم در ایران بیشتر از آن خانواده هاست.چون چند ده نفری و به همراه خاله و عمه و عمو دایی به سینما می آیند.برای اینکه همه در کنار هم بنشینند،ردیف های میانی را اشغال می کنند که تعداد صندلی بیشتری دارد.
البته نکات دیگری برای عدم موضوعیت تحقیق مذبور در ایران وجود دارد که سرتان را درد نمی آورم.اما من وقتی بتونم اینترنتی بلیط بخرم همیشه ردیف های میانی و عمود به پرده را انتخاب می کنم تا بتونم تمرکز بهتری داشته باشم ولی همیشه یک صدایی هست که موقع پخش عنوان بندی آغازین فیلم بهت میگه "آقا بخشید!میشه شما یه جای دیگه بشینید تا من و همسرم کنارهم بشینیم"!!اگر حضوری برم و در گیشه بلیط تهیه کنم ،همون که گفتم پیش می آید،چون یک مرد تنها هستم،به آخرین صندلی پرتاب میشم!!

حالا من جزو کدوم گروه ام؟
پاسخ:

از توجه و دقتی که به خرج دادید، ممنونم. من هم در آخرین جمله درباره کارآیی و تعمیم این تحقیق اشاره کردم که باید عنصر قدرت و دامنه «انتخاب» را در نظر گرفت.

به نظرم نکته اصلی این تحقیق آن است که افراد معمولا بر هر صندلی نمی‌نشینند و اگر خودشان باشند و حق انتخاب کافی داشته باشند، متناسب با نگاه و منش و شخصیت روحی خود، جایی را «انتخاب» می‌کنند. حرف هاریسون هم همین است و از این جا می‌توان به شخصیت افراد نقب زد و نوعی سنخ‌شناسی به دست داد. حال، در کشوری مانند ایران و با توجه به نکاتی که اشاره کردید، اگر آن عوامل بیرونی را که همه بر دامنه انتخاب ما حدی می‌نهند، نادیده بگیریم، باز به نظر می‌رسد اصل حرف هاریسون درست باشد. خود شما اشاره کردید که، اگر دست خودتان باشد، سعی می‌کنید جایی بنشینید که تمرکز داشته باشید و به همین سبب چه بسا از جاهایی که رفت و آمد زیاد است و پچ و پچ صدای تخمه شکستن مانع تمرکزتان شود دوری می‌کنید. در مقابل، ممکن است چند دوست دبیرستانی پر سر و صدا به سینما بروند و بخواهند اصل فیلم را موزیک متن شوخی و خنده خود کنند. احتمالاً اینها جای دیگری را انتخاب خواهند کرد.

به هر صورت از تأملات شخصی شما سپاسگزارم.

ممنون از پاسخ شما و:
 منم با حرف شما موافقم،یعنی این که علم یا روش علمی وجود دارد که افراد را با اتخاب صندلی سینما(در صورت امکان اتخاب)بررسی می کند. و از این لحاظ با هاریسون همدل هستم.همان طور که گفتید،قصدم نشان دادن محدودیت ها در اعمال این بررسی در ایران بود.
فکر کنم خالی از لطف نباشد که برای دوستان فیلم"اینجا بدون من" ساخته بهرام توکلی را معرفی کنم.از معدود آثار درخشان سینمای ایران که از نظر من "سینما"موضوع فیلم است.به زودی سایر فیلم هایی که به خصوص در غرب ساخته شده و "سینما"موضوع آن است را معرفی می کنم.
پاسخ:

خوب است که گزارش بسیار مختصری از آنها بدهید.

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی